Rozdział 31. Tęsknota na rzęsach szeleści, gdy nie ma Ciebie.

Amelia
Louis pojechał, niby tylko na dwa tygodnie, ale i tak bardzo tęskniłam. Do towarzystwa miałam Lottie.
- Naprawdę masz duży brzuch jak na siódmy miesiąc- zauważyła.- Pewni jesteście, że to nie bliźniaki.
- Pewni, przecież jestem badana co dwa tygodnie.
- Bo wiesz, to możliwe. Uczyliśmy się o tym. Louis ma predyspozycje do bliźniaków, trojaczków i tak dalej.
- Chyba jedno nam wystarczy. Nie bądźmy zachłanni.
- Ja tylko mówię. Mogę iść jutro z tobą do lekarza to tylko jedne dzień w szkole.- Spojrzała na mnie maślanymi oczkami.
- Dobra.- Uległam.
Poszłam na górę się położyć. Ręką dotknęłam swojego brzucha.
- Mam nadzieję, że sama tam jesteś bo twój tatuś na zawał nam zejdzie. 
Leżałam tak sobie kiedy zadzwonił mój telefon. Szybko odebrałam bo dzwonił Louis.
- Kochanie, jak się czujecie.
- Całkiem dobrze, plecy mi wysiadają. Louis a jak to są bliźniaki.
- USG miałaś już setki razy, byśmy już wiedzieli. Spokojnie kochanie.
- Jestem spokojna, tak się tylko pytam. Jutro idę do lekarza, pewnie mnie niedługo położą.
- Chciałbym tam z tobą być, ale nie mam jak. Przepraszam.
- Nic nie szkodzi, wszystko jest w porządku, lekarz mówił, że w ostatnich dwóch miesiącach będę musiała leżeć w szpitalu.
- Zaraz mam koncert, muszę kończyć. Kocham was.
- My ciebie też Louis.
Poszłam pod prysznic i położyłam się do łóżka. Rano obudziła mnie Lottie. Wzięłam prysznic i ubrałam się w legginsy oraz szeroki sweter. Po śniadaniu pojechałyśmy do kliniki. Leżałam na kozetce i czekałam, aż lekarka coś powie. 
- Dziecko jest zdrowe, a tak bije jego serduszko.- Usłyszałam bicie serca mojej córeczki. Lottie nagrała dla Louisa.
- Na pewno to nie są bliźniaki?- zapytałam.
- Na pewno, pani Tomilnson.
Z uśmiechem wyszłam na podwórko. Spojrzałam na zegarek, była dopiero dwunasta.
- Młoda co powiesz  na zakupy.
- Jestem za, ale to dla ciebie nie za męczące?
- Nie zachowuj się jak Louis. Chodź, moja córka musi w czymś chodzić i tobie też przyda się parę sukienek.
- Nie! Amy ja nie noszę sukienek.
- To zaczniesz, chodź z ciężarną nie wolno się kłócić.
Na zakupach spędziłyśmy dwie godziny. Lottie kupiła sobie mnóstwo rzeczy. Kupiła sobie szorty, koszulkę w paski i adidasy <klik>, spódnicę w kwiatki i białą koszulkę <klik> , białą sukienkę w granatowe cienkie paski i sandały <klik>, jeansy, sweterek i bluzkę w paski <klik>, przetarte czarne rurki i białą bokserkę <klik>, sukienkę w kwiatki i balerinki <klik>. Kupiłam też mnóstwo ciuszków dla małej. Zjadłyśmy obiad na mieście i wróciłyśmy do domu. Siedziałyśmy na kanapie i oglądałyśmy głupi serial.
- Amy, możemy porozmawiać?
- Jasne- odpowiedziałam odwracając wzrok od ekranu.
- Ale tak poważnie.
- Już się boję.
- Ja też, nie powiesz Louisowi, ani Niallowi.
- Nie powiem, obiecuję. Lottie co się dzieje?- zapytałam zaniepokojona.
- Chciałabym to zrobić z Niallem, ale się boję.
- To znaczy, że nie jesteś gotowa. Niall na ciebie naciska?
- Nie, Niall w życiu. W szkole gadają.
- Nie przejmuj większość, ściemnia. Jak będziesz gotowa to wcale nie będziesz się bać, a Niall na pewno zrozumie, że nie chcesz się spieszyć. Jeszcze jakieś poważne tematy do obgadania?
- Nie. Pójdę się położyć.
- Dobranoc Lottie.
Sama poszłam za przykładem dziewczyny. Położyłam się do łóżka i nawet nie czekając na telefon Louisa zasnęłam. Obudziłam się w środku nocy. Całe łóżko było mokre, a mnie strasznie bolał brzuch. Przerażona doszłam do pokoju szesnastolatki.
- Lottie.
- Tak?- zapytała zaspana.
- Dzwoń po karetkę, wody mi chyba odeszły.
- Co, tak wcześnie? Już dzwonię.

---

No napisałam, nie wiem kiedy nn. Mile widziane komentarze i do następnego.