Rozdział 1 Serce ma swoją pamięć.

Louis 

- Pytałaś mnie kiedyś, czy będę tęsknił jak odejdziesz. Teraz znam odpowiedź, każdego dnia umieram na nowo, wiedząc że już nigdy nie zobaczę ciebie z uśmiechem na ustach. Nie zatopię się w twoich błękitnych oczach, nie poczuję smaku twoich ust. Wiesz miną już rok a to tak samo boli. Tęsknię.- powiedziałem.

Wyjaśnić wam dla czego w stoję w styczniowy poranek na cmentarzu. Dlaczego moje serce jest w kawałkach. Ostrzegam was to smutna historia bez happy endu.

Rok wcześniej

- Znowu chcesz się ze mną kłócić?- zapytałem.

- Myślisz, że czerpie z tego jakąś chorą satysfakcję.

 Jej niebieskie oczy, jej smutne niebieskie oczy. Chciałem ją wziąć w ramiona i przeprosić, ale z każdym moim krokiem ona oddalała się ode mnie coraz bardziej.

- Louis ja mam tego dość. Obwiniania mnie o każde zdjęcie w gazecie. Powiedziałam ci już dawno temu nie zrezygnuje z przyjaciół. Przestań być chorobliwie zazdrosny. 

Nasz temat kłótni Chris, najlepszy przyjaciel. Nie umiałem nie być o nią zazdrosny, kochałem ją tak bardzo. Odwróciła się do mnie tyłem, podszedłem do niej i ją objąłem.

- Ja się nie awanturuje jak widzę cię na zdjęciach z fankami. Zaufaj mi.

- Ufam, ale boję się, że ktoś mi ciebie zabierze.

- Jestem tylko twoja.- stwierdziła delikatnie mnie całując. Palce znużyłem w  jej blond włosach i zachłannie całowałem, kiedy rozległ się dzwonek jej telefonu.- Przepraszam.- powiedziała i odebrała telefon wychodząc do łazienki. Po chwili wróciła.- Louis muszę iść.

- To znowu on?- zapytałem.

- Tak, Louis ona ma teraz ciężki okres.

- Nie kazałem ci tego robić, ale nie dajesz mi wyboru. Albo on, albo ja.- spojrzała na mnie z przerażeniem w oczach.- Wybieraj!- podniosłem głos.

- Porozmawiamy jak się uspokoisz.

- Jestem cholernie spokojny, jak wyjdziesz to możesz już nie wracać.

Spojrzenie jej niebieskich oczu było zimne i nieugięte. Otworzyła oczy jakby chciała coś powiedzieć, ale po chwili je zamknęła. Z szafy wyjęła walizkę i zaczęła pakować swoje rzeczy.

- Żegnaj Louis.- wyszła. 

Parę godzin później.

Odebrałem telefon, który uparcie dzwonił. Miałem nadzieję że to ona, ale nie. Na wyświetlaczu był nieznany numer.

- Tak słucham.

- Pan Louis Tomilnson?

- Przy telefonie.

- Chcieliśmy poinformować, że pańska dziewczyna Alexandra Proust miała wypadek.

- Co z nią?- wydukałem.

-Leży na intensywnej terapii w stanie krytycznym.

- Zaraz będę.

Zamówiłem sobie taksówkę bo nie byłem pewny czy dam radę prowadzić. Po godzinie mogłem trzymać ją za rękę. Podłączona do maszyn które podtrzymywały jej życie.

- Panie Tomilnson czy mógłbym prosić.

- Oczywiście.- wstałem z krzesła i zasunąłem szklane drzwi.

- Pani Alexandra wypełniła wniosek o nie reanimacje i oddanie swoich narządów do przeszczepu. Jeżeli jej stan ulegnie pogorszeniu nie będę miał innego wyjścia.

- Jakie są szanse, że ona z tego wyjdzie?

- Niewielkie.

Wróciłem do jej sali i usiadłem obok niej. Trzymałem za rękę, odgarniałem włosy.

- Proszę nie odchodź.- samotna łza spłynęła po moim policzku. - Zostań ze mną.

Wszystkie urządzenia, zaczęły piszczeć. Najgorszy scenariusz właśnie się spełniał. Lekarz wyszedł kręcąc głową. 

______________________________________________________________

Wiem, że jak na początek jest to smutne ale musiało się to tak zacząć. Mamy początek historii Louisa, niedługo dodam początek historii Amy. Mile widziane komentarze.