Zapraszam

Ból powoduje zmiany, ale żaden ból nie zdoła zmienić faktów 

Nowe opowiadania

Mam dla was dwa nowe opowiadania

Half a heart 

Nasza definicja Miłości 

Dwie nowe historie

Chciałabym was zaprosić na dwie nowe historie: http://our-love-was-made-in-the-usa.blogspot.com/ 
http://kochaj-zyj-marz.blogspot.com/
Macie zwiastun do jednej:

Serdecznie zapraszam.

Zwiastun

Przed wami zwiastun zupełnie nowego opowiadania : http://love-is-blind-avalon.blogspot.com/

Serdecznie zapraszam na bloga. Liczę na waszą opinię

Epilog Nasza miłość jest jak wiatr, nie widać jej ale czuć

15 lat później
Emmaline
Wróciłam do domu wcześniej bo rodzice mnie o to prosili. Siedzieli na kanapie z grobowymi minami.
- Co się stało?
- Lottie i Niall mieli wypadek.
Zaskoczona usiadłam na stole. Kilka łez popłynęło z moich oczu.
- Co z nimi i Finn'em?
- Zginęli na miejscu. Finn jest na górze- odpowiedział mi tata.
Zaczęłam płakać, ze łzami w oczach pobiegłam na górę. Chłopak siedział na łóżku z twarzą schowaną w dłoniach.
- Braciszku- powiedziałam siadając obok.
Piętnastolatek przytulił się do mnie i zaczął płakać. Przytuliłam się do niego.
Ubrana w czarne ciuchy zeszłam na dół. Na dole na kanapie siedział Finn. Bezmyślnie wpatrywał się w telewizor.
- Co teraz będzie?- zapytał.
- Zamieszkasz z nami- odpowiedział mu mój tata.- Jesteś moim siostrzeńcem i do tego synem mojego najlepszego przyjaciela. Przecież cię nie wyrzucę.
- Dobre pocieszenie- mruknął i spojrzał na mnie.- Emmo masz prawdziwe szczęście. 
Louis
Wróciliśmy do domu po pogrzebie. Emma i Finn poszli na górę. Wyszedłem na taras i patrzyłem na zachodzące słońce. Odwróciłem się jak usłyszałem kroki. Na tarasie pojawiła się Amelia.
- Jedyne szczęście w tym wszystkim, że nie zginęło tylko jedno. 
- Nie muszą żyć bez siebie. 
Podszedłem do niej i przytuliłem. Jak dobrze mieć ją przy sobie. Raz mało jej nie straciłem i chyba bym nie przeżył, żeby to miało się zdarzyć.
- Jak dobrze mieć cię przy sobie- powiedziałem.
-Kocham cię Louis.
- A ja kocham ciebie Amelio.
Delikatnie pocałowałem ją w usta. 

---

No i jest epilog, trochę smutny i nieco mi nie wyszedł, ale w pierwszej wersji chciałam zamordować kogoś innego. Żegnam się tutaj z wami, ale znajdziecie mnie na innych blogach. Mile widziane komentarze.

Rozdział 36 Istniej tylko tu i teraz

Rok później
Amelia
Z Louisem siedzieliśmy na kanapie i patrzyliśmy jak nasze córeczka bawi się klockami. Oczko w głowie tatusia i mamusi. Największy nasz skarb. Wtuliłam się jeszcze bardziej w Louisa, który objął mnie ramieniem. Nagle Emma zrobiła coś czego się nie spodziewaliśmy. Podniosła się z podłogi i zrobiła kilka kroków. Z Louisem zerwaliśmy się z kanapy. Robiła malutkie kroki w naszą stronę. Zachwiała się i upadła, ale nie zaczęła płakać tylko się śmiać.
- Tata- powiedziała.
- Mój skarbie.-Louis wziął na ręce. 
- Tata blata ce.
 Spojrzeliśmy z Louisem na siebie. Już dawno postanowiliśmy, że Emma to nasze jedyne dziecko. Za duże ryzyko. Zanim, któreś z nas zdążyło odpowiedzieć do domu weszła zapłakana Lottie. Pobiegła od razu na górę do swojego pokoju.
- Zobaczę o co chodzi.
Pocałowałam Louisa w policzek i poszłam na górę. Siedemnastolatka siedziała na łóżku i płakała. Usiadłam obok niej i przytuliłam.
- Lottie co się stało?
- Jak ci powiem to mnie zabijesz, albo właściwie Louis to zrobi.
- Nikt cię nie będzie zabijać. Proszę powiedz mi czemu płaczesz? Niall coś zrobił.
- Nie, Niall jest idealny. 
- To co się stało?
- No bo...- zaszlochała- ... jestem w ciąży.
Lottie zaczęła jeszcze głośniej płakać. Przytuliłam ją mocniej.
- Pewna jesteś?
- Zrobiłam z tysiąc tych durnych testów.
- A Niall wie?
- Tylko ty wiesz. Proszę nie mów mu i Louisowi też. Boże Amy ja nie chciałam.- Powiedziała szlochając.
- Wpadki się zdarzają. Dla pewności powinnaś pójść do lekarza, a później powiedz Niallowi.
- Ja się boję.
- On cię nie zostawi świata poza tobą nie widzi. Wszystko będzie dobrze. No uśmiechnij się.- Nastolatka wykonała moje polecenie.- Za rok będziesz miała taki mały skarb jak Emma.
Wstałam z jej łóżka i skierowałam się do drzwi.
- Amy poszłabyś ze mną?
- Jasne. Umówię cię, a teraz do lekcji.
Zeszłam na dół. Louis i Emma budowali wierzę. Nasza mała królewna. Louis jak tylko mnie zobaczył to wstał z podłogi, włączył dla małej kanał ze zwierzątkami i do mnie podszedł.
- To muszę obić buźkę dla Nialla?- zapytał.
- Nie.
- To czemu płakała?
- Obiecałam, że na razie ci nie powiem. Będzie gotowa to ci powie.- Pocałowałam niezadowolonego Louisa.- Idę robić obiad.
- Mama mchewke ce.
- A jakże by inaczej. Nieodrodna córeczka tatusia.
Kręcąc głową poszłam do kuchni. 
Louis
Z Emmą na rękach poszliśmy do Lottie, na wyraźne życzenie mojej królewny. Najpierw zapukałem dopiero później wszedłem.
- Emma chce ci poprzeszkadzać.
- Ona zawsze może.
Widziałem, że coś jest nie tak i cholernie mnie wkurzało, że powiedziała Amelii a nie mnie. Stwierdziłem, że poczekam tak jak poradziła mi moja ukochana. 
Lottie
Byłam już po wizycie. Amy zawiozła mnie do Nialla. Nie wiedziałam jak mu to wszystko powiedzieć, przecież to zmieni wszystko. Wysiadłam z samochodu.
- Pójść z tobą?
- Nie, dam radę. Muszę- odpowiedziałam i skierowałam się do drzwi.
Nie pukając weszłam do środka. Czwórka chłopaków siedziała na kanapie i grała w jakąś grę.
- Cześć.
- Lottie?- zdziwił się mój chłopak.- Zapomniałem o randce?
- Nie. Chciałam porozmawiać. 
- Jasne. Przejdziemy się na spacer?
Pokiwałam twierdząco głową. Blondynek się ubrał i trzymając się za ręce poszliśmy do parku.
- Jak zwykle nie masz rękawiczek.- Zaśmiał się widząc jak chowam ręce do kieszeni płaszcza. - Ale masz poważną minę. Coś się stało.
- Jestem w ciąży- powiedziałam po cichu.
- Słucham? Lottie możesz powiedzieć głośniej chyba nieco przygłuchłem.
- Będziesz tatą- powtórzyłam głośniej.  Stał zaszokowany, a z jego miny nie było można nic odczytać. Miałam najczarniejsze przeczucia.
- Mówisz serio?- Pokiwałam twierdząco głową.- Jejku to super. Wcześnie, ale super.
- Cieszysz się?
- Czemu się dziwisz. Będę miał dziecko z dziewczyną którą kocham. No Louis pewnie nieźle mnie opieprzy, ale cóż raz się żyje. 
Niall przyciągnął mnie do siebie. Spojrzał mi w oczy i pocałował. 

---

No i jest ostatni rozdział. Tak mówię to z wielkim bólem, ale jest to ostatni rozdział. Jeszcze tylko epilog i się z wami będę żegnać. Smutno mi.
Ps. Zapraszam na tego bloga http://its-the-climb-styles-story.blogspot.com/

Rozdział 35 Uśmiech dziecka to najpiękniejszy prezent

Amelia
Nie mogłam się na nią napatrzeć. Stałam nad jej łóżeczkiem i przyglądałam się jak śpi. Moja mała dziewczynka. Na święta przyjechali moja mama i Greg oraz rodzice Louisa z dziewczynkami. Te wspaniałe dni minęły nam bardzo szybko. Z dołu dobiegła mnie kłótnia Louis i Lottie. Zostawiłam śpiącą Emmę i zeszłam na dół.
- Louis czemu nie mogę iść, przecież będzie Niall i reszta.
- Nie pójdziesz na całonocną imprezę.
- O co się kłócicie?- zapytałam.
- On mnie nie chce puścić na Sylwestra z Niallem- jęknęła Lottie.- Amy proszę powiedz coś mu.
Szesnastolatka  spojrzała na mnie błagalnie. Podeszłam do Louisa.
- Nawet nie próbuj mnie przekonywać. Już sobie wyobrażam jak to się skończy. 
- Jak się skończy Louis?- zapytała wkurzona Lottie.
- Wylądujecie w łóżku, a później będziesz żałować. Nie zgadzam się.
- Braciszku, wiesz tylko, że to już się stało.
Louis zrobił się czerwony na twarzy. Ona wcale mi nie pomaga.
- Lottie weź Emmę i idźcie na spacer- rozkazałam. 
Dziewczyna posłusznie wykonała moje polecenie. Poprowadziłam Louisa na kanapę i poczekałam aż Lottie wyjdzie z Emmą. Spojrzałam w rozzłoszczone oczy swojego ukochanego.
- Louis musisz naprawdę wyluzować. Ona jest praktycznie dorosła i wie co robi.
- Ale oni... Jak on mógł to zrobić z moją siostrą.
- Z miłości. Louis oni się kochają i to była kwestia czasu.
- Ona ma tylko szesnaście lat.
- Dobra powiem ci to inaczej- usiadłam na jego kolanach.- Louis to tak samo jak z tobą.
- Co ze mną?- zapytał.
- No nie mów, że cię nie pociągam- powiedziałam urażona.
- Jak cholera, szczególnie teraz. Ładna ta bluzka.
- Widzisz z nimi jest tak samo. Louis oczy mam nieco wyżej.
- Śliczne masz oczy. Cieszę się bardzo, że Lottie wyszła z małą.- Stwierdził i zaczął mnie całować.
- Czemu?
- Bo nie musimy iść koniecznie do sypialni. Od dawna myślałem o wypróbowaniu tej kanapy.
Zaśmiałam się tylko i poddałam jego czułem dotykowi. Leżałam pod nim na kanapie. 
- Wiesz, że cię kocham- zaczęłam.- Proszę puść Lottie na tę imprezę. To Sylwester.
- No dobra- zgodził się.- Pewnie zaraz wróci. Trzeba się chyba ubrać.
- Rozsądnie gadasz.
Louis podniósł się i zaczął zakładać swoje bokserki. Poszłam za jego śladem, ale ja tylko założyłam jego koszulkę. 
- Ej to moja koszulka.
- Ale mi się strasznie podoba. Lubię paski. Chyba ci jej już nie oddam- stwierdziłam.
Louis złapał mnie w tali i przyciągnął do siebie. Patrzyłam w ten mój niebieski ocean spokoju. Chwilę później jego wargi brały moje w posiadanie.

Siedziałam na łóżku i podziwiałam naszą córeczkę. Do sypialni weszła Lottie już wyszykowana.
- Dziękuję, że go przekonałaś. Wy będziecie tak siedzieć w domu?
- Dziecko mamy.
- Pewnie Louis coś wymyśli. Dzięki Amy. - Pocałowała mnie w policzek i wyszła.
- Szalona ta twoja ciocia- powiedziałam do Emmy- ale tatuś też jest szalony. Co ty sobie poleżysz, a ja się przebiorę z tych dresów w coś ludzkiego?
Milczenie wzięłam za tak. Położyłam Emmę do wózka i poszłam do łazienki. Ubrałam się w zielone rurki i bokserkę <klik>. Przeczesałam blond włosy i z Emmą zeszłam na dół.
- O moje piękne- powiedział Louis.
- Co szykujesz?
- Nasz domowy sylwester. Emma i tak zaraz idzie spać, a my mały cały wieczór dla nas.
- Dobrze. To może ja ją uśpię.
- Jasne kochanie.
Wróciłyśmy z małą na górę. Dziewczynka po kilkunastu minutach już spała. Zeszłam na dół. Wszędzie były pozapalane świeczki. Na podłodze przed kominkiem były porozkładane poduchy.
- Zapraszam panią.- Louis złapał mnie za rękę i poprowadził na miejsce.
Siedzieliśmy tak popijając wino. Emma tylko raz zapłakała. Zegar wskazywał prawie północ. Louis przyniósł szampana. Pomógł mi założyć kurtkę i z alkoholem wyszliśmy podziwiać fajerwerki. Niebo rozbłysło kolorami.
- Zapomniałem o fajerwerkach, ale mam zimne ognie.
- Zawsze to coś.
Pocałowałam go w usta i wzięłam od niego jeden. Kto by pomyślał, że i bez szalonej imprezy można tak wspaniale się bawić.

---

No i napisałam kolejny. Mam nadzieję, że się podobał. Mile widziane komentarze i do następnego.